با پیدا شدن دستنویسی تازه از شاهنامۀ فردوسی در کتابخانۀ موزۀ فلورانس (به شمارۀ Ms. Cl. lll. 24) با تاریخ محرّم سال 614 هجری قمری که قدیم‌ترین دستنویس از شاهنامۀ حکیم ابوالقاسم فردوسی است، توجه شاهنامه‌پژوهان برای شناسایی و پژوهش در آن آغاز شد. براساس آنچه از یادداشت‌های باقی‌ماندۀ دکتر عزیزاللّه جوینی استنباط می‌شود، کار تصحیح و شرح ابیات این نسخۀ مهم شاهنامه از اواسط دهۀ شصت خورشیدی آغاز شد و طبق جمله‌ای مندرج در یکی از اوراق بازمانده از دستنوشته‌های ایشان، تصحیح ابیات دستنویس شاهنامۀ موسوم به فلورانس، بدون شرح آنها «در کشور لهستان، شهر کراکو، 1992 مسیحی برابر با 7 خرداد 1371 شمسی» به پایان آمد.
نخستین جلد شاهنامۀ فلورانس با گزارش ابیات در سال ۱۳۷۳ انتشار یافت و به‌‌تدریج تا سال ۱۳۹۱ که دکتر عزیزالله جوینی استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، به کار شرح ابیات مشغول بودند، هفت جلد با نظارت ایشان در انتشارات دانشگاه تهران چاپ و منتشر شده است. با واقعۀ درگذشت دکتر جوینی در بامداد چهارشنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۱، گرچه پنداشته می‌شد که کار شرح ابیات ناتمام مانده است؛ اندکی پس از این واقعه، دکتر کیومرث جوینی، فرزند ایشان، دستنوشته‌هایی از پدر را که شامل تصحیح و شرح ابیات بخش پایانی دستنویس مذکور بود، به انتشارات دانشگاه تحویل دادند و مشخص شد که دکتر جوینی قسمت پایانی کار را نیز تقریباً به اتمام رسانده بودند.
اکنون پس از گذشت قریب ۱۲ سال از درگذشت استاد جوینی، آخرین مجلد از شاهنامه دستنویس موزه فلورانس با تصحیح و شرح ایشان چاپ و منتشر شده و در نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران عرضه شده است.